నాకనిపిస్తుంది....
ఏకాంత వేళ ప్రకృతిలొ నిద్రపొవాలని....
శ్రావణ మేఘం పై తేలిపొవాలని....
సంధ్యారాగం వింటూ స్వప్నించాలని.....
సాగర తీరాన అలలతొ ఆడుకొవాలని....
తుషార హిమబిందువులతొ జలకాలడాలని...
శిశిరంలొ పిల్ల గాలి తెమ్మరలకు వణికిపొవాలని....
సీతాకొక చిలుకనై నింగిలొ నాట్యమాడాలని....
పారే సెలయేటి సరిగమల్ని వినాలని....
వసంతంలొ కొయిలతొ పొటి పడాలని...
వెన్నెల్లొ కుర్చోని ప్రకృతి కాంతను వర్ణిస్తూ కవితా సంపుటికా వ్రాయాలని .....
ఎందుకొ నాకనిపిస్తుంది.....! మరి ఎందుకొ??????
నీ వెవరొ నాకు తెలుసు....
నా వెంట పడుతున్నావని తెలుసు...
నాకు తొడుగా వుంటావని కూడ తెలుసు....
కాని కొన్ని సమయాలలొ....అంటే....
మబ్బులు కమ్మినప్పుడు మేఘగర్జనకు భయపడి పారిపొతావు...
వర్షం పడినప్పుడు తడిసిపొతానని భయపడి దాగుంటావు....
చీకటి అలుముకున్నప్పుడు భయపడి నాలొ కలిసిపొతావు...
కాని ఒక్కటి మాత్రం గుర్తుంచుకొ....
నన్ను ఒంటరి వాడిని చేసినా..
నన్ను వీడి పారిపొయినా...
భయపడను.... బాధపడను....
ఎందుకొ తెలుసా....
నీవు ఎందుకు పనికిరాని నా "నీడ"వి కాబట్టి.....!
నిరుపేదలను రోడ్డున వదిలేయటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....
నిస్సహాయులని చూసి నవ్వుకోవటం మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం......
కులాల చిచ్చులు రేపటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం.....
మనుషులని చంపటంమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....
ఐకమత్యాన్ని ఆచరించకపోవటమే మనం నేర్చుకున్న మనవత్వం....
ఒకరిని చంపైనా మేము బాగుపడాలనుకోవటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....
మంచిని మరచి వంచన చేయటమే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం....
మా దేశం నేర్పిన పాఠం ఇదే....
మా మనుషులు నడిచే బాట ఇద.....
ప్రేమను మరచి....స్వార్దంతో బతకటమే మనకు తెలిసిన మానవత్వం....
ఇదే మనం నేర్చుకున్న మానవత్వం.....
మా నవతకు నేర్పుతున్న మానవత్వం.....
గెలుపు కొసం కదిలే నీ పాదాలకు సందేహపు అడ్డుకట్ట వేయ్యకు...
నదిలా పరుగులు తీసే నీ ఆశయపు పయనాన్ని నిరాశతొ ఆనకట్ట కట్టకు...
నీ కలల వెనుక కదిలే ఆశల ఆరాటాన్ని అలసిపొనివ్వకు....
క్షణాలలొ కుదుటపడే ఆవేశాన్ని ఆరని చితిగా మార్చకు....
కృంగదీస్తున్న కష్టాలపై కసిరగలాలి....
అడుగంటుతున్న నీ జీవితం ... వసంతంతొ చిగురించాలి....
బ్రతుకును గేలి చేస్తున్న ప్రతి అపజయం....
నీ పట్టుదల పిడికిలిలొ బందికావాలి....
విర్రవిగుతూ విరుచుకుపడే అవమానాలు...
నీ ఆత్మవిశ్వాసం ముందు విలవిలబొవాలి.....
నీ చేదు జ్ఞాపకమేదయినా అనుభవాన్నిచ్చే ఓదార్పుగా నిలవాలి....
పసితనం దాటిన నీ ప్రాయం... సమరానికి స్వాగతమవ్వాలి...
పసిడితనంతొ నిండిన నీ యువ్వనం....ప్రయత్నంలొ ఎదురైన పరాజయాలను ఆస్వాదించాలి.....
రగిలే శ్వాసే నడిచే నీ గమ్యాన్ని చేర్చే దిశగా మారాలి..
కంటిదడిలొ నీ కన్నీరు ఇంకిపొయినా...బ్రతుకు ఓడిలొ నవ్వులు విరియాలి ...
కలగనే నీ సౌదమేదయినా దైర్యాన్ని పునాదిగా కట్టాలి...
యదను తాకే గాయాలు ఏవైనా... మదిని పుసే చైత్రాలవ్వాలి...
ఎదురుచూసే కాలలు ఏన్నతైనేంటి.....విజయాన్ని ఆస్వాదించే ఆ ఒక్కరొజు కావాలి....
వెలుగుగా మారే వేకులేన్నుంటేనేం... అడియాసలను చీల్చే ఆనందం రావాలి.....
సుటిపొటి మాటలు తూపాకులైతేనేంటి...ధగా చేస్తున్న కాలపు గుండెల్లొ తూటవవ్వాలి...
గగనమే నీ తొలి కడలి....బ్రమరమే నీ మజిలి....
అలలుగా మారిన నీ ఆలొచన సంద్రాన్ని నలుదిశల విస్తరించు.....
హేలన చేసిన అపజయం ....నీ నమ్మకమనే ఆత్మసైర్ధ్యానికి బానిసవుతుంది
జ్ఞాపకాలు ప్రళయాగ్నిగా మదిని కాల్చేస్తున్నా....
చిరునవ్వులను పెదవులకు అద్దుకుంటున్నాను....
తలపులు జ్వాలలుగా గుండెని దహిస్తున్నా...
శరత్కాలపు శశిధరుడిచే వెన్నెల కురిపించుకుంటున్నాను....
కన్నీటిగోడలలొ ఎదురుగావున్న నీ రూపం మసక బారుతున్నా...
కరస్పర్సతొ కలవర పరుస్తున్న అశృవులని అంతం చెస్తున్నాను ...
స్వేచ్చయుత సంధ్యలా వెలిగిపొతున్న సూర్యుణ్ణీ కాను...
ఎరుపెక్కిన కనుపాపలొ రక్తఛారని చెరిపేయడానికి ....
అమాస్య చీకటితొ కుంగిపొతున్న చంద్రుడిని కాను....
పాదాలపై జారిపడ్డ కన్నీటి మెరుపుని తుడిచేయడానికి.....
శిశిరాలతొ నిండిన నీ మౌనం ... నా గుండెను గాయం చేస్తుంటే...
అంతరాలలొ నలిగిపొయే నీ భావం... నా తనువును చింద్రం చేస్తుంది....
స్నేహని వదులుకొలేక... ప్రేమను పొందలేక.... నేను....
ప్రేమను స్వీకరించలేక....స్నేహన్ని దూరం చేసుకొలేక... నువ్వు....
మౌనపు సంద్రానికి చేరొ ఒడ్దున నిలిచిపొయాము.....
నీ ఎడబాటుతొ కనుమరుగై పొతున్ననా అంతరంగపు అనుభూతిని....
నీర్లిప్తంగా సాగిపొయే నా గమ్యంలొ ప్రతిబింబించె నీ లాస్యాన్ని ఆస్వాదిస్తూ....
నిన్ను స్పందింపజేసే మార్గం కోసం వెతుకుతూ...నా ఈ అన్వేషణా....
ఆకాశరాజు...భూమాత పై దండాయాత్ర ప్రకటించడా....అన్నట్లుగా
నీలిమేఘాలు అమ్ముల పొదలొ దాచుకున్న పన్నీటి జల్లులను...
అస్త్రాలుగా పడమి తల్లి పైకి సందిసున్నాయి...
చెట్లు తమవొంతు సాయంగా ఒంటిపైనున్న సలిలసుధలు రాలుస్తున్నాయి...
నిర్మలమైన నింగి... నిశబ్దంగా నల్లబారిపోయింది....
తమకేమి పట్టనట్లుగా...
నదులు నెరజాణల్లా హొయలొలుకుతూ సాగరసంగమం వైపు సాగుతున్నాయి...
ఇంతలోనే ....!!!
కాంతులీనే కొటితారలను సంకేతంగా పంపి....
మబ్బుల చాటునున్న చంద్రుడు... మేఘాలతో సంధి చేసుకున్నాడేమో...
కాంతి కిరణాలను నిర్మొహమాటంగా నలుదిశలా విరజిమ్ముతున్నాడు....
మరొ చల్లని చంద్రొదయంలొ వెన్నెల పరావర్తనం తాకి...వెండి కలువలు వికసిస్తున్నాయి....
నా పయనంలొ ఇలా ఎన్నొ దృశ్యాలు కన్పిస్తున్నాయి.....
కళ్ళార్పక చూస్తున్నా ...స్వర్గానికిపోయే జీవాత్మలా ..
పరాజితమైన నా చూపుల వెనుక పెను చీకటి సృష్టిస్తూ...
కాలం నిన్ను తన ఎదలొ దాచిందనుకున్నాను.... కాని
నీ తలపుల వేకువతొ నిండిన బ్రతుకును చమరిస్తూ.....
విధి ఈ రొజు విడిపొమ్మంటుందనుకొలేదు.....
ఎడబాటు కూటమి ఎడారులై... సేగలు రేపుతుంటే...
మదిలొ చినుకంటి చెలిమి దూరమై వేదిస్తుంది....
రాలిన కలల ఆకులపై కురుస్తున్న జ్ఞాపకాలతొ....
ఊపిరి కరువైన నా హృదయన్ని నీ ముంగిట వదిలేస్తున్నా....
కన్నీళ్ళ సంద్రాలుగా కొలువై నిండిన చీకటిలొ...
రుధిరంతొ నిండిన నా గుండెను నీ కర్పిస్తున్నా...
నిశ్మబ్ధ విచీకలొ నీర్లిప్తంగా నీతొ కలిపిన అడుగులను
ఈ జన్మకు వరం అనుకున్నా....
అంతరాత్మలొ నీ ఉనికి అనంతమని తెలుసుకొని... ...
తలవంచుకొని శూన్యంలొ పయనిస్తున్నా....
నీ కనుపాపలు వెతికే రూపం.. నేను కాదని తెలిసిన మరుక్షణం
దిగులుతొ చలిస్తూ...ఊహలతొ నిండిన మనసుని నీ దొసిలికి అందిస్తున్నాను....
పాదాలకడ్డం పడలేని ఉద్వేగాలు నీడలా వెంబడిస్తున్నాయి....
వేదనతొ వొణీకించే విషాదపు సాయంత్రాలు సందిగ్ధతలంపులతొ బంధిస్తున్నాయి...
నా హృదయ గతభావంలొ తేజొదీప లావణ్యంగా వెలిగిన నువ్వు...
నేడు నా దృష్యాంతంలొ పాలిపొయి.... నస్వరమైన దేహంతొసాక్షత్కరిస్తున్నావు....
చీ....నీదీ ఓ బ్రతుకేనా...
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి