నన్ను కన్నవారికి దగ్గరగా లేని...
'నా' అనుకున్నవాళ్ళు తొడు లేని...
సుదూర తీరాల అంతరాలను కొలవలేని...
ఈ బ్రతుకెందుకు...?
అమ్మ ఒళ్ళో సేద తీరలేని...ఈ జన్మేందుకు...?
ఉరుకులతొ పరుగులు తీస్తూ....
తపనతొ నిండిన... ఈ అవిశ్రాంత జీవితానికి అంతెక్కడ....?
తీరని ధన తృష్ణతొ... నీరాశ మూటను వీపున వేసుకున్న...
ఎందరో నా లాంటి...బ్రతుకు జీవులు...దూర తీరాలకు పయనిస్తూ...
నిలువ నీడను హారిస్తున్న... ఆశల భవనాలను చూస్తూ....
క్షణమైన సంభాషించలేని దుఖా:లను... మధిలొ దాచుకుంటూ...
చేజారిన గతాన్ని తలచుకుంటూ...
భవిష్యత్ అంటే భయపడుతూ....
వర్తమానంలొ నత్త నడక నడుస్తున్నారు...
తీరాన్ని చేరాలన్న కెరటంలా...
గమ్యాన్ని చేరాలన్న ఆశతొ...
మట్టిగడ్డపై శిరస్త్రాణముంచి... ఓటమిని ఒప్పుకుంటూ...
మదిని కలచివేసే భావలు ఇకపై ఉండవని నిశ్చయించుకొంటూ...
కనుసైగతొ కవ్విస్తున్న కాలాన్ని కౌగిలించుకుంటున్నారు...
మరణ శాసనంతొ ఆహ్వానిస్తున్న విధి ఆకర్షణకు... ప్రాణార్పణ చేస్తూ...
నిశ్శబ్ధపు స్వర్గ ద్వారం వైపు పయనిస్తున్నారు.
నేను కొరుకునేది ఒక్కటే నేస్తం..
నా అక్షరాలన్ని నీ అశ్రువులిని తుడవాలని..
నువ్వు ఆనందంగా నవ్వీతే ఆ అమృతతత్వాన్నీ..
నేను అందుకొవాలని..
నీశి తీరాలలొ నువ్వున్నప్పుడు..
చింతలతొ... చిరాకులతొ ..
తనువును సజీవంగా సమాధి చేస్తున్నప్పుడు..
సమరొత్సహాన్ని మోసుకుంటూ...నీకివ్వాలని..
ఉద్రేకపు తరంగాన్ని గుండెల్లొ నింపుకొన్న నీకు..
సమస్యల చీకట్లను చంపుతూ...మైత్రి దీపంగా వెలగాలని..
నిరాశ దూళీ క్రమ్మిన నీ తనువుని..
కష్టాలతొ ఎండిన గొంతుని..
విజయ సంకల్పంతొ నిండిన...శాంతి సుధలతొ తడపాలని..
నీ ఎకాంతంలొ...మౌన నిట్టూర్పుల నడుమ..
బాధలతొ...సల సల కాగే అశృవులను చిందిస్తున్నప్పుడు..
సనాతన పరిమళంతొ నిండిన స్వాతి చినుకునై...నీకు సేద తీర్చాలని..
తరగని దూరాన్ని దాటాలన్న నీ ప్రయత్నంలొ..
ఆటుపొట్లు నడుమ ...సాగే నీ పయనంలొ..
నిరాశను కలిగించే మైళ్ళురాళ్ళూ...ఆవిర్బవిస్తునే ఉంటాయి..
అవి...అశాంతి...అలజడుల ఆర్బాటపు చిరునవ్వులలొ నిగ్గు తగ్గి ..
సిగ్గుతొ మార్గ మధ్యలొ ఎక్కడొ మృత్యువుని వెతుక్కుంటూ..
గెలుపుని నీకు బహుకరిస్తాయి..!
ఆ బహుమానం నా మనసైతే...ఆ విజేత నువ్వే నేస్తం..!
చెక్కిలి పై నిలిచిన కన్నీటి బొట్టులొ ... భారమైన పాత జ్ఞాపకాల మత్తుతొ...
చిరునవ్వుల భూగొళాన్ని చూడగలిగే వ్యక్తి కావాలి...
దుఃఖాన్ని ఎండగడుతూ.... రాగ ద్వేషలను ప్రక్షాళన గావిస్తూ....
ఆపదలొ సైతం నేనున్నానంటూ... వెన్నుతట్టి నిలిచే వ్యక్తి కావాలి....
మదిని కలచి వేసే భావలను కరిగిస్తూ...
మౌనంతొ విజయాలను సాదిస్తూ...గమ్యాన్ని జీవితంతొ కొలిచే వ్యక్తి కావాలి...
జ్ఞాపకాలను హత్తుకుంటూ...బాధలను దిగమింగుతూ...
రూపం లేని శత్రువుల పై... వికసిత హృదయాలతొ యుద్దం చేసే వ్యక్తి కావాలి...
అలుపు లేని గుండె చప్పుడును... ఆత్మవిశ్వాసంగా మారుస్తూ...
విర్రవిగుతున్న సమస్యల కల్లొల తరంగాల పై... సింహంలా శయనించే వ్యక్తి కావాలి...
ఆ వ్యక్తి ... నువ్వే కావాలి నేస్తం...! ఎందుకంటే....
మనిషంటే ఆరు అడుగుల జడత్వం కాదు... అరవై కేజిలా నిశ్శబ్దం కాదు....
ఎల్లలు లేని సువిశాల ఆకాశం...అత్యంత విలువైన బహుమానం....
మధుర బంధాల మహ సాగరం.... మనిషికున్న మానవత్వం...!
గతించిన గతం... నా గత స్మృతులన్ని మీటుతుంటే...
కనబడని కాలం నా కళ్ళ ముందే కనుమరుగవుతుంటే...
మది అంచుల్లొ దాగి ఉన్న మౌనం...
నిట్టూర్పుల సవ్వడిలొ కరిగి కన్నీరవుతుంటే ....
కనురెప్పలను కాగడాలుగా మారుస్తూ...
గుండెల్లొ ఆరని... నీ జ్ఞాపకాల చితిమంటలను ....
కొటి ప్రభాతకాంతులుగా మారుస్తూ....
ఆరిపొతున్న నా ఊహలకు... వెలుగులను నింపుతూ....
మరు జన్మలొనైన నాతొ పయనిస్తావని ఎదురుచుస్తున్నాను నేస్తం...!
తనువులొ నిండిన నీ ఆలొచనలను...ప్రతిక్షణం తడుముతూ ఉంటే...
ఛిద్రమైన నీ స్మృతి చిహ్నాలు... నిస్సహయంగా పలకరిస్తుంటే...
నిరంతరం అపజయాల వేడుకలను చూడలేక...
నా అంతర్మధనంలొ నలిగిపొతున్న ప్రాణం ఇక శెలవంటూ...
వెళ్ళి పొతుంది...నేస్తం!
ఇంతలొనే ఎప్పుడొచ్చాయో ... తెలియదు కాని...
వెన్నెంటి సొలిపొయే....ఈ రెండు కన్నీటి బొట్లు...
నిశ్శబ్దంగా వచ్చి చెక్కిలి మీద నుంచున్నాయి...నిస్సహాయంగా...!
అందం నా మాటల్లొ లేదు నేస్తం... అది...
నీ చిరునవ్వుల సవ్వడిలొ ఉంది....
క్రొత్తగా విన్నప్పుడు నాకు అర్ధం కాలేదు...
ఆ ఎడబాటు ఏమిటని...
ఆక్షర్షణతొ నిండిన వలపా...
మదిని మత్తేక్కించే తలపా...
పరిహసానికి గురిచేసే పరద్యానమా...
పరువంతొ తొంగి చూస్తున్న తొలి ప్రాయమా...
మోహమాధుర్యంతొ కలవర పెడుతున్న జ్ఞాపకమా...
భావలు వర్ణించలేక హృదయాన్ని వేదిస్తున్న విరహమా....
అమాయకమైన మోములొ తెలిసి తెలియని పసితనమా....
మమైకానికి గురిచేసే ఈ మగువ పడుచుదనమా....
ఏడడుగులకు అంగీకారమా... నునుసిగ్గులతొ సరికొత్త తృణీకారమా...
నీ ఒక్క మాట కొసం...మౌనంతొ అర్ధం కాని నీ మది కొసం...
స్వప్నంతొ సంభాషిస్తూ...
వేదనతొ వేదిస్తున్న నీ పిచ్చి ప్రేమ కొసం...
ఆనంద ముద్రిత నేత్రలతొ నిరీక్షీస్తూ....
నా వేడి నిటూర్పులలొ నిస్తేజుడునై...
నిరంతరం నీ ఊసులును వింటునే ఉంటాను...
ఇది ముమ్మాటికి నిజం నేస్తం....!
నా కనుల ఎదుట నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి జ్ఞాపకంలొను నువ్వే...!
నా మాటల్లొ నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి పలుకులొను నువ్వే...!
నా గమనంలొ నువ్వు లేవు...
కాని నా ఊహల ప్రతి అడుగులొను నువ్వే....!
నా కవితలలొ నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి భావం లొను నువ్వే...!
నా ఆలొచనలొ నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి తలపులొను నువ్వే...!
నా ఆవేశంలొ నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి స్పందన లొను నువ్వే...!
నా శ్వాసలొని నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి ఊపిరిలొను నువ్వే...!
నా కన్నీటిలొని నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి ఓదార్పు లొను నువ్వే...!
నా వేదనలొని నువ్వు లేవు...
కాని నా ప్రతి చిరునవ్వులొను నువ్వే...!
నా బ్రతుకులొ నువ్వు లేవు...
కాని నా కంటబడని ప్రాణం మాత్రం నువ్వే...!
ఏదొ భారం దిగిపోతుందనీ...
మనసు తేలికపడుతుందనీ అనుకుంటూ...
అర్ధం చేసుకుని... మనల్నీ అనునయిస్తారని...
ఆశ పడతాం...పొరబడతాం...
మన బాధ మనకు ఎప్పుడూ...
ఓ సంచలన వార్తగానే మిగిలిపొతుంది...!
ఒకరి వేదన మరొకరి పై...
ఆకాశంలా విరిగి పడదు...
నక్షత్రాలు బూడిద రాశులుగా రాలి పడవు...
అందుకనే ఏమో...
ఒక ప్రక్క దిగులు మేఘాలు...
గుండె దిగుడు గుంట లొనే కురుకుపొతుంటే...
మరొ ప్రక్క కలతలు...
కష్టాలు... కన్నీళ్ళు...అవమానాలు...అనుమానాలు...
మనసు బావిలొనే ఇంకిపొతున్నాయి... అయినా...
మనసును మించిన ఇంకుడు గుంత మరొకటేముంది.... నేస్తం...!
మన ఐదు ఖండాల సంస్కృతి...
కాదొక స్ధిరబిందువని గ్రహించలేరు పాపం వీళ్ళు...
ఆలొచించలేని మంచివారు మనవాళ్ళు....!
నెత్తురు వరదల్ని చూసిన మనకీ
ప్రక్క వాడి కన్నీటి వాన ఓ లెక్కా...చెప్పు!
గుక్క తిరగని ఏడ్పులతొ...
కారిపొతున్న కన్నీరు మీద...
తడబడే పాదాలతొ...నత్త నడకలు నడుస్తూ...
ఎడతెగని దిగులును అలింగనం చేసుకుంటూ...
ఎంత కాలం ...ఇలా నేను ?
అనురాగం... ఆత్మీయత కలబొసిన మమతతొ...
మానవతలను మేళవించిన ఈ వనితని...
ఆ దేవుడు ఇచ్చిన కానుక అనుకున్నాను ...
కానినువ్వు మాత్రం...
కన్నీరే ఎండిన కనులే నాకుంటే...
కనులే దాటని నీ కలలను చూడమంటున్నావు...
వేకువే ఎరుగని రేయి ఒకటుంటే....
వేదనే తరగని నీ ఆవేదనని కనమంటున్నావు...ఇది న్యాయమా...!
వరమే పొందని నా తపముతొ...
నా ఆశలు ఆరిన మనసులొ...
గాయాలు మానిన మనిషిగా మారుతూ...
కనీకారం లేని ఈ కలతలను చేధిస్తున్నాను...
మజిలీ... మజిలీకి అలసిపొతూ...
రేపటి ప్రధమ సూర్యోదయాశ్లేషం కొసం... అన్వేషిస్తూ....
ఈ వేళ వెలుగుల్ని సమకూర్చుకుంటున్నాను....
ఇవ్వన్నీ నీకొసం కాదా నేస్తం...!
నా ఆశల తీరం నువ్వు ఇంకా దాటలేనట్లుంది కాబొలు...
గుండె గుబులుతొ... మేఘంలా గర్జిస్తుంటే...
మది మసకబారుతూ... ముసురు కమ్ముకుంటూ....
రెప్పల చూరు నుంచి కళ్ళూ అదే పనిగా వర్షిస్తున్నాయి...
బాధ చిన్నదైన ...జ్ఞాపకాల దొంతర్లన్నీట్ని
వెతకాల్సి వస్తుంది నేస్తం... దాని మూలలా కొసం...
నా ఆత్మ సంచరించగల విశ్వాంతరాల పరిధిలొ...
ప్రబంధ బంధానివి నువ్వైతే నాపై దయ వర్షించు...
ఆనందపు నిర్లిప్తతొ నిండిన నా మనసు పైచందొ చర్చిత పద్యనివైతే...
ఆనందాశ్రుమిళితానుభూతిని నాపై కురిపించు...
మూగ సైగలతొ నీ నవ్వుల హరాన్ని నా అంతరాత్మకి
బహుకరించిన మధుర లలిత లావణ్యానివైతే...
ఉల్లాస శొకతప్త గేయమై నా రెప్పల మాటున దాగినకన్నీటిని హరించు....
ఎందుకంటే...
నా భావం... నా భాష్యం...
నా హస్యం... నా లాస్యం..
అన్నీ నీవే కనుక...
ఇది ముమ్మాటికి నిజం నేస్తం...!
జీవితంతొ ప్రతి రొజు ఘర్షణ పడుతునే ఉంటాను...
మనస్సున్న మనిషిగా బ్రతకనివ్వమని...!
దేవుడికి ప్రతి నిమిషం ప్రార్ధిస్తునే ఉంటాను...
మానవత్వం ఉన్న వ్యక్తిగా ఎదగనివ్వమని...!
విధితొ అనుక్షణం విలపిస్తునే ఉంటాను...
గొంతులొ నీళ్ళు ఇంకిపొయినా...
కంటిలొ నీళ్ళు మిగిలే ఉన్నాయని...
అవే నా ఆశల సముద్రాన్ని బ్రతికిస్తాయని...!
కక్ష కడుతున్న కాలాన్ని ప్రశ్నిస్తునే ఉంటాను....
అప్యాయత ... అనురాగాల మధ్య...
హంగులు... ఆర్భాటాలు ... ఎందుకు సృష్టిస్తున్నావని..?
నిరంతరం కుసుమాలును ఓదార్చుతునే ఉంటాను....
విసిరిన పూలు వాడిపొతే ఏంటీ ...
గుభాళిస్తున్న పరిమళాలుగా గుర్తుండిపొతారని...!
వేదనని వేడుకుంటునే ఉంటాను....
మౌన నిశ్వాసాల్ని వీడి...నవ విశ్వాసాల్ని మాలొ పెంపొందించమని....!
నీ గురించి ఆలొచిస్తుంటాను...
నాలొ నువ్వు సగం ... నేను సగం అన్నావు...
నాలొ నువ్వు లేని మిగత సగం ... నాకు మాత్రం ఎందుకని..!
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి