ఇప్పటికి ముగింపంటే...
రేపటి ఆరంభం అనే స్పృహ ...
కొత్తగా ఉదయించిన నాడు...
పాత సూర్యుడు కొత్తగాను...
పాత భూమి అందంగాను...
పాత అమ్మ వింతగాను...
కనిపించడం మొదలవుతుంది....
ఉదయమవుతుంది... సూర్యుడు రాడని...
నిద్రొస్తుంది... స్వప్నం రాదని...
నిదురలేని నిట్టూర్పు రాత్రులే వేదననే...ఆలొచనలే...
అణగారిన గుండెల్లొ ఘెషగా వినిపిస్తుంది...
కళ్ళుతెరిచి చూసే లొగా...
పాతికేళ్ళు పరిగెత్తాయంటూ...
దారి ఎటొ వెతికే లొగా...
అర్ధ ఆయువు కరిగిందంటూ...చింతించకుండా...
గమ్యాన్ని స్పష్టంగా తెలుసుకుంటూ ...
తప్పుటడుగులను సరిచేసుకుంటూ...
ఉల్లాసపు హద్దుల అంచులను తాకిన వాడు...
ఎదుట మృత్యువు నిలబడిన సరే...
నవ్వుతూ కరచలనం చేసి...కలిసి నడిచి పొగలడు...
పరిమితులను ఛేదించడమంటే...
మనిషి విజయుడై వెళ్ళిపొతూ...
తన ఖాళీని వేరొకరి కొసం మిగల్చడమే... నేస్తం...జీవితం...
గ్రీష్మ ప్రధమ దివసాలైనా....
ఇంకా వసంతపు గడుసుతనం వేధిస్తునే ఉంది నీలా...!
నవ్యమైన ... దుర్నిరీక్ష్యమైన కాంతి కొసం...
ప్రతి రాత్రి చీకటిని చంపుతున్నాను...
ఆ వెలుగులొ నీవు కన్పిస్తావని...!
నా కన్నుల కాంక్ష లాసజ్య ధనువువై...
నీ కౌగిలిలొ వొదిగిన నా తనువు కొసం...
నిశ్మబ్దపు పరుపుపై పవలిస్తున్నాను...
ఆనాటి మధుర స్మృతిగా మిగిలిపొతావని...!
ఎర్రనైన ఏకాంత సరస్సున...విరిసిన ఎర్ర కలువలా...
సంస్కారపు కేశపాశంలొ తురిమిన అనురాగపు గులాబిలా...
స్నిగ్ధ దరహాస పరిమళాలను గుభాళిస్తున్నావు...
నీవు కానరాక ఒంటరిగా ఎన్ని దీన నయనాల్నీ...
ఎన్నీ మౌన నిశ్వాసాల్నీ ఏరుకున్నానొ....
ఇంతలొ వివేకం లేని ఆవేశంలా...
సంయమనంలేని సౌఖ్యంలా...
నాకే తెలియని ఓ నిస్పృహ నన్నావరించుకుంది...
నా బ్రతుకులొ అదృష్టం నవ్వుతుందొ..
ఏడుస్తుందొ... నాకే తెలియని ఓ విభ్రాంతిలొ...
నా నొసటన ఆనందపు నెలవంకలు ఇక లేవని....
విధి లిఖించిన వెర్రి చిత్రంలా మిగిలిపొయాను..
నీ నవ్వుల్లొ వైడూర్యాలు లేవు...
నీ కళ్ళల్లొ రత్నకళీకలు లేవు...
అందాన్ని చూసి స్పందిచలేని నువ్వు
బాధను కని...కన్నీరుని విడవటం దేనికీ....!
నిర్లిప్తంగా వెళ్ళిపొయే నిన్ను చూస్తుంటే...
నీలిమ...అతృప్త అశాంత తరంగాల అంచుల్ని దాటి
విరుచుకు పడుతున్నట్లు...
మమకారం... అపార కృపా తరంగితాలై నాటి...
స్నిగ్ధ దరహాస పరీమళాలను వెదజల్లుతున్నట్లు అన్పిస్తుంది..
జారిపొతున్న చీకటిని వదలలేక దీపం...
వదలిపొతున్న స్నేహన్నీ విడవలేక నా ప్రాణం...
మూగ సైగలతొ మేల్కొన్న నిశ్మబ్ధంతొ.. నిరాశగా మాట్లాడుతుంది...
దీపపు వత్తి చివర నిద్రపొయే నిప్పు నలుసులా ఆరిపొయింది...
అయిన వంచలేను నీ ముందు నా శిరస్సునీ...
ఒప్పలేను అలుముకుంటున్న నా ఓటమినీ....
నేను నిదివరకటి నేను కాను....
నాకు విలువల్లేవు... అనుభూతులు అంతకన్న లేవు...
మాలిన్యం మనసులొ ఉంచుకొని...
నీలా మల్లెపువ్వులా నవ్వటం నాకు చేతకాదు నేస్తం..!
నిశ్శబ్దంగా జారే కన్నీటి చుక్కను తుడవడానికి..
మరో హృదయం పడే తపన ''ప్రేమ'' అయితే..
అదే కన్నీటి చుక్కను రానివ్వకుండా ఆరాటపడే హృదయమే ''స్నేహం''..
మునిమాపు వేళ రెండు నక్షత్రాలు ముద్దు పెట్టుకుంటున్నప్పుడు..
ముని కాళ్ళ మీద నిలిచిన దేవతలు..
మనల్ని అసూయగా చూస్తున్నారేమిటి..నేస్తం..ఆ దిష్టి కళ్ళతొ..!
నవనవాలైన నీ ఆశల వర్ణాలతొ ఉదయించిన భానుడు..
సింధురం కన్న ఎరుపైన నీ హృదయాన్నిచదువుతూ..
ఇతడే నీ స్నేహితుడని ఏడిపిస్తున్నాడేమిటి నేస్తం..ఆ దురుసు నొటితొ..!
ఒకరి నడుం ఒకరు చుట్టుకొని..
మన స్నేహంతొ విరియించుకున్న ప్రతి పువ్వూ అనార్తవంగా మారుతూ..
ఎర్రని పెదవుల పై తెల్లని నవ్వులగా విరుస్తూ..
ఎవ్వరికి దొరకని మన రహస్యాల్ని వశపరుచుకుంటున్నాయి..
హిమస్నాత మాలతీలతలతొ అల్లుకున్న మన బంధాన్ని..
శ్రీ గంధపు సనాతనతొ నిండిన మన స్నేహపు పరిమళాన్ని..
హేమంత సమీరాలకు ఒక అలంకారమనీ..గర్వపడుతున్నాయి..
నీవిచ్చిన ఈ స్నేహ సుమాలకు నేను ఏమి ఇవ్వగలను నేస్తం...
కడకంటితొ కార్చిన కన్నీటి బొట్టును తప్పా....!
పగటికి చితి పేర్చి సంధ్యా జ్వాలలను మాలలుగా...నీ మెడలొ వేయ్యలేను..
వెన్నెలను మధిస్తూ తీసిన నా వేదన గరళాన్ని...నీకు బహుమతిగా యువ్వలేను
వెలుగును వెనక్కి నెట్టుతూ...రేపటి కొసం అతికించుకున్న
నా పాతముఖాన్ని నీకు చూపించలేను...ఎందుకంటే..
మలినమైన నా మనసు...నీశేది చీకట్లునీ కప్పుకుంటుంది..
చెమ్మగిల్లిన నా చూపు...కొత్త కన్నీటి కొసం వెతుక్కుంటుంది..
నీ రూపం నా దేహనికి తగిలినప్పుడు...నిరాశ మంచుల మారుతూ..
నా ఆనంద ప్రభాతపు...నీల సముద్రంపై..
వెండి మువ్వలా కరుగుతుందనుకున్నాను...
కాని బ్రతుకు అంచుమీద నల్లని దు:ఖపు కెరటంతొ
విరుచుకుపడుతుందనుకొలేదు..
నీ ఊహల కౌగిలిలొ ఒదిగిన కాంక్ష తప్తమై..
ఉష: కాంతిలా మారి నా గుండెని శొభింపజేస్తుందనుకున్నాను..
కాని చినిగిన స్వప్నపు సంచిలొ..
చితికిన బాష్పంలా మారుతుందనుకొలేదు నేస్తం..
కదలని కాల గడియారపు గుండెల్నీ...సుతారంగా మీటుతూ..
అనంతమైన శూన్యాన్ని అలుముతూ వెళ్ళీపొయావు..
సమాధి మీద దీపం చావుని వెలిగించి చూపిస్తున్నట్లుగా...
ఈ జీవిత ఘటానికి శెలవంటూ...
అవ్యక్తంగా మూలుగుతుంది వెలుగుతుంది...నా ప్రాణదీపం...
కడసారైన నిన్ను చూడాలని...!
కనురెప్పలు కాపలా కాస్తున్నా...
నీ కలలును ఆపలేకపొయింది...
నీ భావాలు ముట్టడిస్తున్నాయని తెలిసి...
నగ్నంగా ఉన్న నేత్రాలనూ...
ప్రతి రొజు కన్నీటి పొరలతొ కప్పుతుంది...
నేను ఊహించిన హృదంతర దృగంతర దివ్యత్వం..
నీ పిరికితనపు వాగురలొ చిక్కి...
నీ జడత్వపు నీలాలిలొ నవసి... నశిస్తుంది...
ధైర్యంగా నిలబడే దృక్పధం నీకు లేనప్పుడు...
వలచి ప్రయోజనం ఎందుకు...?
ఆదర్శాలతొ నిండిన ఆశయాలు నీకున్నప్పుడు...
నిట్టూర్పులతొ వేదనను మిగల్చడం ఎందుకు...?
కప్పుకున్న నిన్నటి కలల్నే తలుచుకుంటూ...
ముగింపులేని కధగా మిగిలిపొతున్నాను...
మరుగున పడిన నిన్నటి మాటలను చీల్చుకుంటూ...
అంతం లేని వ్యధతొ మరలిపొతున్నాను...
లొలొపల నవ్వుకుంటున్న నీ గర్వంతొ సమరాంగాన్నీ కొరుకుంటున్నావు...
నా మనొంగణంలొ నీవు వెలిగించిన తొలిదీపాన్నీ... నీవే ఆర్పేస్తున్నావు...!
మనొవ్యధని చేకూర్చే ఆలొచనలు...మనొగత భావాలలొ నలుగుతున్న నీ జ్ఞాపకాలు...
అనంతమైన నా ప్రేమకు ప్రతీకలని...ఎప్పుడు తెలుసుకుంటావు...!
నీ మౌనం అనే శాపం ఇచ్చే కన్న...మరణమనే శిక్షను విధించు నేస్తం...
మరణించానని చింతించను... వెచ్చని నీ ఒడిలో నా శ్వాస ఆగితే...
దూరం ఎంత అని ఆలోచించను... నీ అడుగు వెంట నా అడుగు సాగితే...
ఇవ్వటానికి సంకోచించను .... చిరునవ్వు చెరగని నీ పెదవితో నా ప్రాణం కోరితే...
మరో మహొదయం నా కోసం ఉదయిస్తే.... మరో జన్మ నాకు మిగిలి ఉంటే...
నీ మమతానురాగాల కోసం ఎన్నిసార్లు అస్తమించడానికైనా నేను సిద్ధం!!
మరణిస్తున్నాను మన్నించు నేస్తం....
శరీరంతో అనుక్షణం...మనసుతో ప్రతిక్షణం ...
నేడు రేపుల మధ్య నలుగుతున్న...నీలి ఘటనా దృశ్యాల మధ్య ...
ఒంటరిగా నేను..అచేతనంగా.. నవ్వుకుంటూ...
మరణిస్తున్నాను మన్నించు నేస్తం..!!
స్వప్నాలు ఆగిపొతున్నా...కెరటాలు కదలనంటున్నా ...
ఆదర్శం అణగనంటున్నా ... నాకంటూ ఎవ్వరు మిగలనంటున్నా...
ఈ మానసిక ప్రయాణం ...శబ్ద సమూహాల వద్ద చేరి ...
ఆత్మసంఘర్షణల మధ్య ..కన్నీటితో...
మరణిస్తున్నాను మన్నించు నేస్తం..!!
ఆనందం కోసమో ..అనురాగం కోసమో...
సాగుతున్న ఈ జీవన ప్రయాణంలో...
మధ్య మధ్య మండుతున్న ఈ విశ్రాంతి భరించలేక....
నిత్యం నన్ను తగలబేడుతున్న వెలుగు కంటే...
కళ్ళు కనిపించనంత చీకటే నయమనిపిస్తుంటే...
తట్టుకోలేక మరణిస్తున్నాను మన్నించు నేస్తం..!!
జననానికి మరణానికి నడుమ మిగిలేది...
ఒకే ఒక కన్నీటి పంక్తి మాత్రమే...
నలుదిక్కులనుండి చేయి చాస్తున్నది...
ఎపుడో ఒక నాటి నవ్వు మాత్రమే...
అందుకే...
దేన్నీ ఆహ్వానించలేక...అలాగని త్యజించలేక...
నాలో ఉన్నా నీతో బతికే ధైర్యం లేక...
మరణిస్తున్నాను మన్నించు నేస్తం..!!
గడిచిన ప్రతి క్షణం నీ జ్ఞాపకాలుగా మారుతుంటే...
కరిగిన కాలం లతాంతాలుగా మారి నీకు అభిషేకిస్తుంటే...
ఒంటరి తనాన్ని అంతం చేసే నీ తలపులు....నా గతాలుగా మిగిలిపొతుంటే...
తీరలేని నా ఆశల వెనుక తిరిగి రాని ఆ రోజులును ఏలా లెక్కపెట్టను...!
మౌనమేరుగని నా మదికి మాయ మాటలతో ఏలా బుజ్జగించను.....!
అర్పించిన నా మనసు అపార్ధాల అగ్నిలో దగ్ధమవుతుంటే...
గుండెలో విషాదాన్నీ మిగులుస్తూ...నిశ్శబ్దపు అడుగులతో...
పయనమైన నీకేం తెలుసు...నేస్తం... నన్ను వదలని నీ తలపుల విలువ ఏంటో... !
హృదయంలో అనుభూతులుకు ఆకారం కల్పించలేక...
జన్మకు చాలని ఆవేదననీ అంకితమిస్తూ....
విషపు చిరునవ్వుతో నిర్లీప్తంగా వెళ్ళిపొయే నీకేం తెలుసు...
కడకు రాని నీ కదలిక విలువ ఏంటో...!
నీలో ఆశ ఆకాశమయినప్పుడు నేను ఎక్కడుంటే ఏంటీ?
మనసులో స్వచ్ఛత శూన్యమయినప్పుడు నువ్వు ఎవ్వరైతేనేంటీ?
చెదిరిన కేశాలతో... నలిగిన హృదయంతో...
ఆత్మల్ని వదిలేసి...జీవత్సవంలా... అస్తమించగలను కానీ....
అబద్దపు అనుబంధాలతో... కారణాల్ని అన్వేషిస్తూ...
నిశ్చలంగా కాలాన్నీ మాత్రం వెళ్ళదీయలేను....
కాంక్షా నీహారాల ఆశాసూర్యుడు ప్రతిఫలింపక...
గుండెల్లో చిరిగిన స్వప్నపు సంచుల్నీ దూర తీరాల దారాలతో సవరిస్తూ...
ఆనందం జాలువారే స్నిగ్ధ దరహాస పరీమళాలు కోసం అన్వేషిస్తున్నాను....
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి