నేను జేబులలో అదృష్టాన్ని వేసుకుని రాలేదు.....
గుండెల్లొ సంకల్పాన్ని నింపుకొని వచ్చాను......
నా శరీరానికి సుఖాన్ని అత్తరుగా పూసుకొని రాలేదు....
కష్టాలా శిలువను స్వేదబిందువులతొ తెంచుకొని వచ్చాను....
గతాన్ని నా పిడికిళ్లలొ దాచుకొని....
గుర్రంలా పరుగు తీస్తున్న అలుపెరుగని ఆ కాలాని చూస్తున్నా....
రేపటి నా పయనం ఎటువైపని....
వెలుగు... విధితొ స్నేహమాడుతున్నట్లుంది ... అందుకే
నా జీవిత మార్గానికి దారి చూపలేకపొతుంది....
చీకటి... శూన్యాన్ని ప్రేమిస్తున్నట్లుంది... అందుకే
అసమర్ధుడిగా ఈ సమాజం ముందు నిలబెడుతుంది...
పదే పదే ఓటమి హొయలొలుకుతూ నేరజాణై నన్నుహత్తుకుంటుంది....
గెలుపు అస్వతంత్ర్యయుడిని చేస్తూ అంటరానివాడినని నిందిస్తుంది....
స్వర్గం... నరకంతొ సంధి చేసుకున్నట్లుంది.... అందుకే
సమస్యల సుడిగుండానికి పగలు ఏంటి... రాత్రి ఏంటని... చర్చించుకుంటున్నాయి...
ధైర్యంతొ కట్టుకున్న ఆశల సౌదాలును నేలకూలుస్తూన్నాయి...
మదిలొ ఆశయాలు నిశ్మబ్ధంగా నల్లబారిపొతున్నాయి....
ఎన్ని రాత్రులు గడిచినా ... ఎన్ని పొద్దులు పొడిచినా....
కాంతీ హీనుడిని చేస్తూ ఆనందాని నిక్కచ్చిగా దొచుకొవాలని ....
ఆకలి రాణి నాపై దండాయాత్ర చేస్తూనే ఉంది....
వర్షిస్తున్న చూపుతొ మరొ ప్రపంచం కొసం నా అన్వేషణ....
కదలని పగళ్ళూ..... కలత నిదురలు...
నిట్టూర్పు సెగలు... ఓదార్పులేని దిగుళ్ళూ...
ఎన్నాళ్ళిలా....?
జీవితం అంతా పొరాటం అయిన పర్వాలేదు.... ఓటమి అనుభవానిచ్చే ఆస్ధులని గుర్తుంచుకొ...
నీరాశ ఆకాశంలా కమ్ముకునా చింతలేదు.... ఆత్మసైర్ధ్యమే నీకున్న అంతస్తులని చెప్పుకొ...
వేదనలు చుట్టుముట్టినా బాధపడకు....నమ్మకముంటే నరకం కూడ స్వర్గంగా స్వాగతిస్తుంది...
ఆశయ సాధనలొ స్వార్ధం సరసమాడినా భయపడకు....ఆత్మవిశ్వాసముంటే అపజేయం కూడ ఆవిరవుతుంది...
గేలి చేస్తున్న కాలన్ని చూసి కన్నీరు కార్చకు....వేదిస్తున్న విధిపై పట్టుదలని పణంగా పెట్టు...
మనశాంతి కరువైందని విచారించకు... అది నీ మనస్తతత్వంలొనే దాగుంటుందని గ్రహించు...
ఎదలొ కష్టాలూ... ఎడారులై సేగలురేపితే ఏంటి...?
చేదు జ్ఞాపకాలు చెరసాలై బంధిస్తేంటి...?
సమస్యా వలయాన్ని థైర్యంతొ చేదించాలి...
అవమానాలను చీల్చుతూ... చిరునవ్వుల సౌగంధాలను మదిలొ నింపాలి...
తల్లడిల్లే గుండెపై గెలుపు జెండా ఎగరాలి... మీ రేవా...
గుండెల్లొ బాధ ఆకాశాన్నంటితే ఏం లాభం...అంతా శూన్యం...
ఎండిన కనుపాప తిరిగి వర్షిస్తే ఏం లాభం...అంతా ఆర్ధ్రతమానం...
నీ విరహపు వేడిలొ ద్రవీభవిస్తున్నాను...
నీ వలపుల నీడలొ ఘనీభవిస్తున్నాను...
నీ సుమధుర జ్ఞాపకాలను ఆస్వాదించేది నేనే...
నీ చుర కత్తుల చూపులతొ ఆక్షేపించబడేది నేనే...
జ్ఞాపకాల విలాసంలొ దుఖ: వెచ్చటి కంబళై కౌవ్విస్తుంటే...
బంధనాలు తెంచమని నిన్ను అడిగేదేలా...?
విధి వైపరిత్యంలొ నీ ఎడబాటు సైగలతొ గుండెను మండిస్తుంటే....
ప్రాణ రక్షణకై నీ చిరునవ్వుల హస్తాన్ని అడిగేదేలా...?
నా ప్రతి ప్రశ్నకి ఒకటే వైనం... అదే మౌనం...
మనశ్శాంతి కొ దృక్పధం....మరణం నాకు ఔషదం...
గతం నువ్వై తాకుతుంటే....నా చితిని నేనే చూస్తున్నట్లుంది...
బ్రతికిన కాలంలొ మధుర క్షణాలను వెతుకుతుంటే....
విధి నీతొ గడిపిన నిమిషాలనే గుర్తుచేస్తుంది....
నీ జ్ఞాపకాలను వేదన సిరాగా నాపై చల్లుతుంటే....
శ్వాశ మరిగి గుండెపై తపన పెంచుతుంది....
ఎడబాటుల నీరిక్షీణలొ నిన్ను శొధిస్తుంటే....
వెతికి అలసిన కళ్ళు స్వేదాన్ని చిందిస్తుంది....
ఒక ప్రక్క హృదయం నిట్టూర్పు తొ వాడుతుంటే....
మరొ ప్రక్క ఆత్రుతతొ నీ తలపులు వికశిస్తున్నాయి....
నా కష్టాలకు శత్రువులా... సుఖాలకు సంపన్నురాలిగా... నిలుస్తావనుకున్నాను....
కాని
కారణాలు లేకుండ వెడలిన నిన్ను చూస్తుంటే...
తొరణాలను లేని నా హృదయ వాకిలి ప్రస్పూటిస్తుంది....
మౌనంతొ మరలుతున్నాను....మళ్ళీ నీకు కన్పించకూడదని....
శెలవు నేస్తం.... $
ఓ నిర్వేదం...ఒక నిట్టూర్పు...నిర్లిప్తమైన క్షణానికి కారణం...నీ జ్ఞాపకం...
నీ పరిచయం ముందు...సారం లేని బ్రతుకు శబ్ధనికి...సారాంశం లేని నిశ్మబ్ధాన్నీ...
కాలపు ఉద్వేగంలొ...విధిచే నేట్టేయబడ్డ...ఓ జీవం ఉన్న నిర్బేధ్యుడినీ...
నా మౌనాన్ని నీ చూపుల శృతితొ జతచేసి నీ చెలిమికి అర్పించలేను...
హృదయాంతరాలలొ యుగాలుగా దాగిన నిన్ను...
ఒక్క కన్నీటి చుక్కతొ కడిగేయాలేను...
దుర్లభమైన...నీ ఎడబాటు సంద్రాన్ని దాటగలను కాని...
నీ అంతరంగపు సుశుప్తావస్ధలొ ఓలలాడుతున్న నా మదిని ఊరడించలేను...
నీ ఆలొచనలు...కడలిలొ అలలుగా మారి ...నా మది తీరాన్ని ఢీ కొంటున్నాయి..
నిర్వ్యామోహితమైన నీ కర స్పర్స కొరకు...
పగటి వేళ నా మదిలొ నీ రూపాన్ని పతాకొత్సవం చేస్తున్నాను...
అశృవులు నిండిన మగత చూపుతొ నిరాసక్తుడిగా...
రాత్రి వేళ నా అంతరాత్మలొ నీ తలపులకు చందనొత్సవం గావిస్తున్నాను...
హృదయం భావొద్రేకంతొ ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్న నీ వలపుల దృశ్యమానంలొ...
అలసి సొలసిన ఈ గొంతులొ మాటరాక గద్గదమవుతుంది...
గతంలొ నేను పారేసుకున్న నీ తలపుల అనుభూతులు...
భవిష్యత్తు లొనైనా దొరుకుతాయని ఆశతొ వెతుకుతున్నాను...
ఆకారం లేని మనసు పై ... మమకారాల హొరేమిటి...?
సాగిపొయే శబ్ధానికి... నిశ్మబ్ధల అడ్దుకట్ట ఏమిటి...?
ఆగిపొయే గుండెపై ... అంతరంగంలొ ఆరాటం దేనికి ...?
చూపులేని కాలం పై... జ్ఞాపకాల గుబులేమిటి ...?
ధైర్యమనే వెలుగు క్రింద ... పిరికితనపు చీకటేమిటి...?
మృత్యువుతొ కరిగిపొయే తనువుపై ... అంతుచిక్కని ఆశేమిటి...?
తరిగిపొయే యువ్వనంపై ... తనివితీరని మక్కువెందుకు...?
నిరుపయోగమైన అందంపై ... అలంకారాల ఆపేక్షేందుకు...?
తల్లడిల్లుతున్న కురులలొ... వాడిపొతున్న కుసుమాలేందుకు...?
కష్టాలలొ జాలువారే కన్నీరుకు... అప్యాయతతొ హత్తుకొని చేలిమేందుకు...?
కదలలేని శిలలకు ... కరుణతొ దండాలేందుకు ...?
జారిపొయే కలలపై ....చిరునవ్వుల ఆర్బాటమెందుకు...?
మానవత్వం లేని మనిషిపై....అశాశ్వతమైన ప్రేమేందుకు...?
సాటి మనిషికి సాయం చేయ్యనీ నీ బ్రతుకేందుకు...
నీకు ఈ జీవితమేందుకు...? అంతా వ్యర్ధం...!
కలవర పాటుకు గురిచేసే వెలుతురు కన్నా... కలలను బ్రతికిస్తూ సేదతీర్చే చీకటంటే ఇష్టం...
ఆశలను ప్రేరేపించే గెలుపు కన్నా... నిరాశ కలిగించే ఓటమంటే ఇష్టం...
వెన్నెల పంచే చంద్రుడు కన్నా... భగ భగ మండే సూర్యుడంటే ఇష్టం...
దాహన్ని తీర్చే నీటి చుక్కల కన్నా... బయటకు విరజిమ్మే చెమట చుక్కలంటే ఇష్టం...
ఆనందం కల్గించే సుఖ:ల కన్నా... నిరాశకు గురిచేసే కష్టాలంటే ఇష్టం...
దిగులుతొ కుంగి పొయే భయం కన్నా... ఎదురు తిరిగి పొరాడే ధైర్యమంటే ఇష్టం...
ఆహ్లదంతొ ముంచేత్తే సంద్రం కన్నా... విలపిస్తూ జాలువారే కన్నీరంటే ఇష్టం...
జనన మరణాలకతీతుడైన భగవంతుడు కన్నా...
సమస్యల చక్రాన్ని తిప్పుతూ సాగిపొయే సామాన్యుడంటే ఇష్టం...
కొత్తగా పరిచయం చేస్తున్న జననం కన్న... పాత జ్ఞాపకాలను సమాధి చేసే మరణమంటే ఇష్టం...
పనికి రాని పొగత్తల కన్నా....కృంగదీసే విమర్సలంటే ఇష్టం...
అలంకరంతొ అందాన్నిచ్చే బంగారం కన్నా... మమకారాన్ని పెంచే మాంగళ్యమంటే ఇష్టం...
నయవంచన చేసే ప్రియరాలు కన్నా... మురిపంతొ తినిపించే మాతృమూర్తంటే ఇష్టం...
నమ్మక ద్రొహం చేసే స్నేహితులు కన్నా...
నన్ను నేనే ఓదార్చుకునే ఒంటరితనమంటే మరి మరి ఇష్టం...!
మరువలేని నీ జ్ఞాపకాలు విరులుగ వికశిస్తుంటే...
గడిపిన గతస్మృతులను ఎలా మరువగలను?
నీ విరహమే నా బాధకు హేతువవుతుంటే
నీ మననముతొ మనసు అనుక్షణం పడే క్షొభను ఎలాచెప్పను...
సుగుణ స్వరూపమైన నీపై ....
నిర్గుణ స్వరూపమైన ఈ ఆలొచనల వర్షమేమిటి ?
సాత్త్వికగా విరిసిన నా అక్షులతొ...నీ రాకకై....పిపాసగా ఎదురు చూస్తుంటే...
యుక్తయుక్తములు కాంక్షించక... కొపొద్దీపితురాలవై...
మనొవ్యాకులతకు గురిచేసే ఆ చూపుల మౌన ప్రబొధాలేమిటి?
అమేధ్యాపు ఆలొచనలతొ...నిష్ఫలమైన సఖ్యత్వాన్ని నటిస్తూ...
అనన్యమైన నా చెలిమిని...నీ దుర్గుణంతొ వ్యతిరేకిస్తున్నావు....
ఇన్నాళ్ళు నీ అన్వేషణలొ తత్పరుడైన ఉన్నందుకు ప్రతీకగా....
ఎడబాటును నాకు భూషణంగా బహుకరిస్తున్నావు....
సజీవ ప్రతిమగా ఉన్న తనువు పై ముముక్షుత లేదు...
ఇరువురం ఏకాత్మభావంతొ చేసుకున్న బాసలను మరిచి...
మరణ మృదంగానికి మాటులు వేస్తూ...
ఊహల సంద్రంలొ సమసి పొమ్మని ప్రేరేపిస్తున్నావు....
అజ్ఞానమనే మగతతొ నిండిన నీ పేరాసతొ నన్ను తృణీకరిస్తున్నావు.... ఇది న్యాయమా...!
కళ్ళు తెరిస్తే...
రాలే ఆకులు... ఎండిన చెట్లు...
ఒలికే కన్నీటి బొట్లు...
అంతే లేని ఆకాశం... నేనున్నాననే నిశ్శబ్దం...
అలసట లేని అగాథాలు... ఆలోచనల సుడిగుండాలు...
కలచ వేసే కష్టాలు....సమస్య వలయ చక్రాలు...
సమసిపోవు... మాసిపోవు...
మరపురావు... మదిని వీడవు...
కళ్ళు మూస్తే...
ఊపిరి నిప్పుల శగలన్నీ...
ఉప్పెనలా ప్రవహిస్తున్నాయి...
గుండెల్లో రగిలే బడబాగ్నులన్నీ...
ద్రవించే లావా ప్రవాహాలవుతున్నాయి...
మదిని కలచి వేస్తున్నాయి... మౌన్నాని మధిస్తున్నాయి...
ప్రశాంతతని హరిస్తున్నాయి...
రూపం లేని శత్రువుల్లా మారి... నిదురకు దూరం చేస్తున్నాయి...
చీకటితొ నిండిన నా హృదయంలొ...
దీపాన్ని వెలుగునిస్తావనుకున్నాను... కాని...
జ్వాలావేశపు చూపులతొ...
నా ఊహల ప్రపంచాన్ని కాల్చి బూడిదచేస్తూ...
జీవం లేక జారే కన్నీరులా మిగులుస్తావనుకొలేదు...!
కలల విశ్వాంతరాళంలొ...
నీతొ మొదటి అడుగుకై ఆలొచిస్తూ...
సంవత్సరాలు గడిపేస్తూ వ్యచ్చించిన కాలం...
అవిశ్రాంత సంగ్రామాలుగా మారి....నా గమ్యాన్ని చేరిపేసింది...
అంధకారంలొ నా భవిష్యత్ మిగిలిపొయింది...
ప్రపంచానికి మరొ రొజు గడిచిపొయింది...
మౌనంతొ మాటలు కరువైన రోజులుకి దూరం గా...
నాలొ నేనే మట్లాడుకుంటూ...
నన్ను నేనే ఓదార్చుకుంటూ... గడిపిన క్షణాలను మరచి పొతున్నాను...
చిక్కటి నిషేదిలొ ఉలిక్కి పడిన నా కళ్ళలొకి...
అంధకారమైన భవిష్యత్తుని చూస్తూ....
ఆవేశంతొ రగులుతున్న నా గుండె చప్పుళ్ళకి లయగా ...
విర్రవీగుతూ...వికృత నాట్యంతొ సాగిపొతుంది కాలం గానుగెద్దులా....
ఉదయం కోసం ఎదురు చూసినా నా బ్రతుకుని వికటాట్టహాసం చేస్తూ...
నిదుర లేని చీకటి రాత్రులనే మిగిలుస్తూ.. వెళ్ళీపొతుంది విధి విలాశంగా...
సమస్యల శృంఖలాలును తెంచుకొని బాహ్య ప్రపంచం లోనికి అడుగు పెట్టాను....
ఎటు వైపు చూసినా... పచ్చిక బయళ్ళతో ప్రపంచం కళకళలాడుతోంది...
చల్లగాలుల పలకరింపులతో... మేను పులకరిస్తుంది....
చీకటి గుహలకు దూరం గా...
నాలుగు గోడల మధ్య బందీ గా ఉన్న రొజులని మరచి పోవాలని...
విజయాల వెలుగు రేఖల వైపు అడుగులు వేస్తూ...
భయాలన్నిటినీ ధైర్యంతొ విచ్చుకున్న కత్తులకు బలి ఇస్తూ...
చైతన్య వర్ణాల నిండిన... స్వేఛ్ఛా లొకం లోకి పరిగెడుతూనే వున్నా....
మలి సంధ్య వెలుగులను నింపిన దీపాలకొసం....పులకించే పుష్యరాగాలుగా...
నాలొ ఉన్న నమ్మకానికి...
నన్ను నడిపించే ధైర్యానివి నువ్వేనని ఎలా చెప్పను...?
నాలొ ప్రతి శ్వాసకి ....
నేను బ్రతికున్నది నీ ఆశతొనేనని ఎలా తెలుపగలను...?
నీ పేరు పలకాలనే పెదవులకి...
నా చిరునవ్వే నువ్వని ఎలా చెప్పను...?
నిన్ను ఆర్తిగా వెతికే నా చూపులకి...
నా కంటిపాపే నువ్వని ఎలా చెప్పను...?
మదన పడుతున్న నా మదికి....
నా మనసాక్షివే నువ్వని ఎలా చెప్పను...?
నీ ఆలొచనల్లొ తెలుతున్న నా ఊహలకి...
కంట పడని నా ప్రాణం నువ్వని ఎలా చెప్పను....?
నా అంతర్మధనంలొ నలుగుతున్న నీ ప్రతి జ్ఞాపకానికి...
నా గుండెచప్పుడు నువ్వని ఎలా తెలుపను....?
నిశేదిని పాలించు నిశ్శబ్దనికి....
తడబాటుతొ నిండిన ఈ హృదయ ఎడబాటుని ఎలా చెప్పను...?
స్నేహితులుగా మనం కలిసి గడిపిన కాలనికి...
నీ మీద నాకున్నది ప్రేమే అని ఎలా చెప్పగలను...?
.....పడమటి దిక్కున అస్తమిస్తున్న భానుడుకి విశ్రాంతిని ప్రకటిస్తూ...
అసుర సంధ్యలొ మృత్యునీడలా క్రమ్ముకు వచ్చే...
నీశేది తెరల మాటున వీస్తొన్న ఈదుర గాలులు...
విరహంతొ నలుదిశల విరుచుకు పడుతున్న వెండి వెన్నెలని చూసి...
పులకరింతతొ...పొటెక్కి...ఉధృత రూపంతొ ఎగసి పడుతున్న సముద్రపు అలలు...
బ్రతుకు తెరువుకొసం వల విసురుకుంటూ...
లొలోపలికి పొతున్న దృశ్యం పారదర్శకంగా తొచింది...
క్రమక్రమంగా కనుమరుగైపొతున్న కొడుకు రూపం...
ఏటిలొ నిరంతరం వాళ్ళకు బ్రతుకు వేట...
జీవన సత్యం ఊహలకు అతీతంగా... రొజు మృత్యుపు ఒడిలొ ఆట...
తనతొ క్షణమైన సంభాషించని దుఃఖంతొ...
తప్పన సరియైన భుక్తి కొసం...
తెరచాపనెత్తిన సాహస తనయుడిని కొసం...
తీరం దగ్గర తలడిల్లుతున్న...ముసలి తండ్రీ...
ఎన్నాళ్ళుకొ తన స్మృతి పథంలొ మెదిలిన జ్ఞాపకంతొ...
తన మసక కళ్లపై అడ్డంగా చేయి వుంచి...
కారే కన్నీటిని అంతర్లీనం చేస్తూ...
వేదనతొ నిండిన నేత్రాలతొ...
వెలిగి వెలగక వెలుగుతున్న లాంతరులా నీరిక్షీస్తున్నాడు...
వద్దన లేడు..వారించను లేడు...
ఆ వయసులొ అతనిదీ అదే వరస కనుక...
అంతరంగంలొ నలుగుతున్న ఆలొచనల నడుమ...
సతమతమవుతున్న ఓ ముసలి ప్రాణం...
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి