మనసెపుడూ మాట వినదు కదా !

నీతో గడిచిన నిన్నొక అధ్బుతం
ఇప్పటి ఈ క్షణంనేనెలా చెప్పను?
నాలోని మాటలకు జబ్బు చేసింది మరి.

కళ్ళు చెప్పిన బాసలు
గాలిలో కలిసి నీ ముంగురులను
నిస్తేజంగా తడుతుంటే
ఒళ్ళో ఉన్న  నీ వదనంలో
అదే నవ్వు నాలోని అణువణువునూ
 మైమరిపిస్తూ
నీ అభిజ్ఞాతంగా - ఏకాంతంగా..

నీ చేతనారహిత
హిమాంచు
నిశీదర్శనీత నయనాలు
చిందించే వెలుగుల
పగుల్లలోంచి ఎర్రని మంటలు
నా రోదనలో-
మెరిసే నక్షత్రాలు
నీవులేవని వెక్కిరిస్తున్నా
ఒప్పుకోలేకపోతోంది
ఈ మాయా మనసు...

ఔను ఈ మనసెపుడు మాట వినదు కదా!!