మనో రూపం?

ప్రాణం  తనతో పనిలేదని తెలుసుకుని

ముసుగు వేసుకుని పడుకుంది ..

శరీరం మాత్రం తనను మించినవారు లేరనుకుని

పోటీలు పడుతూ మరీ పరుగులు తీస్తోంది ..

సృష్టి బాండంలో ఒక్క చిరునవ్వు,

మనసున్న నువ్వు కలిస్తే చాలదా

ఈ యుగం ముస్తాబై మురిసిపోతునే ఉంటుంది..

అనాది నుండి ఆకు గాలికి ఎగురుతూనే ఉంది...

మనిషి సుధీర్గ ప్రయాణం మనసు దగ్గర ఆగిపోతునే ఉంది

రాత్రంతా వెచ్చించి కన్న కల  చెదిరిపోతూనే ఉంది

పసితనపు రూపురేఖ  మారిపోతూనే ఉంది

నిదుర వస్తే హాయిగానే ఉంటుంది

అలాగని  ప్రపంచాన్ని మరచిపోవాలనుకోవడం

స్వార్థమే అనిపించుకుంటుంది..

మనకున్న ఒకే ఒక్క సత్యం, ఉదయ౦

అది ఉహలో పాతేయపడుతోంది

మనల్ని అంటిపెట్టుకున్న చైతన్యం,సమయం..

అదీ స్వార్థంతో చుట్టేయపడింది

మిగిలింది ఒకటే ఆనందం, చీకటి

పర్వాలేదు అది ఎప్పటికి మనిషి వెనుకే దాక్కుంటుంది..

ఆగండాగండి అక్కడెవరో కనిపిస్తున్నారు..

ఆత్మల్ని వదిలేసిన శరీర౦ తాలుకు బంధువులా ?

మనిషి తత్వమే మరచిపోయిన మానవాకారాలకు

సంబంధించిన సంపదల నమునాలా?

చెదిరిన కేశాలతో, నలిగిన హృదయాలతో

అబద్దపు అనుబంధాల జీవత్సవాలా?

ఏవైనా కానీ .అందరిచే త్యజించబడిన

'నా' అనే పదం మాత్రం దిక్కులేని ఒంటరిదయింది ...

మనిషిలో ఆశ ఆకాశమయినప్పుడు ఎక్కడుంటేనేమి?

మనసులో స్వచ్చత శున్యమయినపుడు ఎవరుంటేనేమి?

మానవత మృగ్యమయినప్పుడు ఏమి మాట్లాడితేనేమి?

వాస్తవం అంగట్లో దొరికే వస్తువైనప్పుడు భయమనే మాటకు స్థానమేమి?

అందుకేనేమో...!

మనోరూపం  ఎవరు వెలిగించినా వెలిగే వత్తి అవుతోంది

అంతమాత్రాన కత్తుల విహారంలోనూ,

కన్నుల సోయగంలోనూ

నడిచే జీవితాల్లోనూ కాంతి లేకపోలేదు

పూచే పుష్పాలలో మకరందం లేకపోలేదు..

అయితే మెరుపులా  ముందుకొచ్చిన

మానవత్వం ముందు అందరూ

తల దించుకుంటారనేది మాత్రం

కధకు ముగింపుగానే మిగిలి ఉంది