నేను నేనుగా మిగిలాను

ఎవరితోనూ పోలికలేని,
దేనిలోనూ పొంతనలేని నేను నేనుగా మిగిలిపోదాం అనుకున్నాను..

కానీ వెక్కిరించే బంధాలే ఎక్కువయ్యాయి.
విస్మరించాల్సిన సంఘటనలే దిక్కయ్యాయి.

బతుకు ఎంత బలీయమైందంటే నాచేతులతో
నా గొంతు నొక్కుకొనేలా చేస్తుంది.

జీవితం ఎంత చలాకైనదంటే..పదునైన ఆయుధంతో
నా గుండెను నేనే ముక్కలు చేసుకొనేలా చేస్తుంది.

విధి ఎంత విచిత్రమైనదంటే...వెతల రంగులద్ది,
నా ముఖాన్ని నేనే గుర్తుపట్టనట్లు చేస్తుంది.

నేను ఎంచుకొన్న బాట ఎంత చంచలమంటే
నడుస్తున్న నన్ను చాపలా చుట్టివేస్తుంది.

నేను గడిపే కాలం ఎంత కఠినమైనదంటే..
క్షణ,క్షణం కాలనాగై కాటువేయాలని చూస్తుంది

నేను ఎక్కిన భలిపీటం ఎంత దయలేనిదంటే..
కాలికింద ఆసరా ఇస్తూనే  తల తలారికిచ్చింది.

నను  తోలిచేసే   జ్ఞాపకాలు  ఎలాంటివంటే..
నాతోనే ఉంటూ అందని నీడలా దూరమౌతున్నాయి.

అందుకే నేను నేనుగా మిగిలిపోయాను.