చిలిపిగా అడిగితే ఏమని బదులీయను...

నాకేమవుతావో నువ్వని
చిలిపిగా అడిగితే ఏమని బదులీయను...

నాలో సగమైనావని
నా ఊపిరిలో భాగమైనావని
నా కనులలో కాపురమున్నావని
నా ఎదలో కొలువైనావని
నా మనసునిండా నువ్వే వున్నావని చెప్పనా?

నీ ఎడబాటు భరించలేనంత బేలగా మారానన్నది
నీ గుండెకు తెలియదా చెలీ...

మన పరిచయం చిగురించిన నాటి నుండి
ఓయ్ అన్న నీ పిలుపు గుండెలో అల్లరి చేస్తుంది...

ప్రియతమా!
నీ ఊసుల ఊహల ఊయలలూగు ప్రతి క్షణం నాకు పరవశమే...

తత్వమసి..

 నీతో మాటాడుతున్న 

సమయమంతా

నా హృదయం 

సున్నితత్వాన్ని 

పొందుతోంది...

ఏమైనా 

నీవు నాలో 

ప్రవహించే 

జీవనదివి...

దేహంలోని

ప్రతి పాయా 

నీ ప్రవాహంతో

పునీతమవుతూ

ఉత్తేజితమవుతోంది...

ఈ 

నదినిలా

నాలో యింకనీ

ఇగరనీ...

మరల మరల

వర్షిస్తూ

చిగురు తొడగనీ..

ఒక్కో అలా ఎగసిపడుతూ

సముద్రానికెదురుగా నేను

నాకెదురుగా తను...

ఒక్కో అలా ఎగసిపడుతూ

తీరం దాటనితనంతో మరలుతూ...

మౌన ఘోష చుట్టూ ఆవరించుకున్న 

తరగని ఇసుక తీరం...

లోలోతుల ఇంకని ఆశల నురుగు

అలల అంచుల తాకుతూ...

కదలుతూనే వున్నట్టున్న 

జడభరితం...

తుఫానులెన్నొచ్చినా 

తన పరిథి దాటనితనం...

ఆకాశన్నంటుతున్నా 

అందని జాబిలి...

నాకెదురుగా తను

సముద్రానికెదురుగా నేను...

దేహమంతా ఆకాశ నేత్రమై వేచి చూస్తున్నా.....

నువ్వలా సడి లేకుండా వస్తావని
కనురెప్పల వాకిలి తెరచి వుంచా...

అత్తరులా దేహమంతా
పరిమళిస్తావని...

వెన్నెలంత చల్లదనాన్ని
నుదుట చుంబిస్తావని...

వెచ్చని కలవరింతవై
కరుణిస్తావని...

కలల యామినిలా
దరి చేరుతావని...

ఆత్మ బంధమేదో
సంకెల వేయగా....

కన్నీటి నదిని
ఎదురీది....

యుగాల నిరీక్షణ
అంతం చేయగా...

దేహమంతా ఆకాశ నేత్రమై
వేచి చూస్తున్నా.....

నీ కన్నీటి చుక్కలో ఒలికిపోతూ!!

ఎక్కడో ఒక మలుపు దగ్గర
ఆగిపోవడమేనా??

మొదలుపెట్టిన గీత అలా
ఓ అసంపూర్ణ రేఖా చిత్రంగా!

కుంచెనంటిన రంగు చివరంటా
అలా ఆరిపోతూ!!

గొంతుపెగలని రాగమేదో
సుళ్ళు తిరుగుతూ లోలోపల!!

హృదయంలో అలంకరించిన
చిత్రం పగిలిన అద్దంలో!!

పొగ మారిన నా ప్రతిబింబం
నీ కన్నీటి చుక్కలో ఒలికిపోతూ!!

నువ్వొక్క పరిచయానివేనా?
నువ్వొక్క పలకరింపువేనా??

అలా వచ్చి ఇలా వెల్లిపోయే
ఉదయపు వాన తుంపరవా?

అలా మెరిసి ఇలా మాయమయ్యే
మెరుపు విల్లువా?

అలా గాలిని కోస్తూ సుదూరాన
వినపడే వెదురు గానానివా?

అలా చల్లగా మేనును తాకి
యిలా మరలిపొయె సమీరానివా?

కాదు నేస్తం!
కలలా కరిగిపొయే కాలానివి కాదు...

నా ఎద ప్రమిదలో నిత్యం వెలిగే
దీప కాంతివి నీవు...

నా ఎద ప్రమిదలో నిత్యం వెలిగే దీప కాంతివి నీవు...

నువ్వొక్క పరిచయానివేనా?
నువ్వొక్క పలకరింపువేనా??

అలా వచ్చి ఇలా వెల్లిపోయే
ఉదయపు వాన తుంపరవా?

అలా మెరిసి ఇలా మాయమయ్యే
మెరుపు విల్లువా?

అలా గాలిని కోస్తూ సుదూరాన
వినపడే వెదురు గానానివా?

అలా చల్లగా మేనును తాకి
యిలా మరలిపొయె సమీరానివా?

కాదు నేస్తం!
కలలా కరిగిపొయే కాలానివి కాదు...

నా ఎద ప్రమిదలో నిత్యం వెలిగే
దీప కాంతివి నీవు...

మళ్ళీ నీ చిరునవ్వే కదా

ఓ చిన్న పొరపాటో తడబాటో

ముక్కలై గుచ్చుకుంటుంది....

తీరం చేరనీయని 

ఆవేదన మిగులుతుంది....

ఉబకని కన్నీరు ఎద సంద్రంలో

తుఫాను సృష్టిస్తుంది....

నిలిచిన గాలి గోపురం

ఒక్కసారిగా ఒరిగి పోతుంది....

దిగులుతనం దీపపు సమ్మె క్రింద

నీడలా మిగులుతుంది....

కాలికింద నేల ఊబిలా 

లోలోపలికి ఇంకిపోతుంది....

చినిగిన తెరచాపను అంటిన

కలల రెపరెపల రంగుల కాగితం...

ఎద తడపని వాన చినుకు

ఇగిరి పోయి బీడవుతుంది....

మళ్ళీ నీ చిరునవ్వే కదా

నాలో వెన్నెల కురిపించేది నేస్తం...

ఒకప్పుడు నీవు మారతావని ఆశ ఉండేది

ఏవరో మనసును కెలుతున్న బాద
బాదపెట్టిన వారు బాగానే ఉన్నారు
జ్ఞాపకాలనే కత్తులను మనసులొ గుచ్చి
నాకేం తెలియదని దూరంగా ఉన్నావు
కాని నా మనసెందుకో ఇంకా నిన్నే కోరుతోంది
నలిగిన కాగితం లా మారిన మనస్సు
ఆ తీయ్యతి స్వరంకోసం
మనస్సు ఇంకా వెతుకుతూనే ఉంది..
ఆ మాటలు ఏమయ్యాయి..అప్పుడన్నవి నిజాలుకావా
నేనున్నా అన్నావు... మరి ఇప్పుడు ఏమయ్యావు..
ఎక్కడున్నా పలుకరించే నీవు.. నన్ను తప్ప
అందర్నీ పలుకరిస్తున్నావు.. ఎందుకిలా
తప్పెంటో తెలియక నేనేంటీ తెలియక
నన్ను నేను మర్చి నీకోసం ఎదురు చూస్తున్నా
కాని రావని తెల్సినా నా మనస్సు వినదు..
నీవు మారావు .. కాదు నిన్ను ఏమార్చారు
అని మనస్సుకు చెప్పినా వినదు
నివెక్కడాని జ్ఞాపకాలు గూడేళ్ళో
గుచ్చుకున్నా ప్రతిసారి ఇది నా మనస్సు వేదన
ఎన్నాల్లో ఎన్నేళ్ళే తెలీదు,
ఒకప్పుడు నీవు మారతావని ఆశ ఉండేది
కాని ఎందుకో ఇప్పుడు నామీద నాకే ఆసహ్యిం

నేను నేనుగా మిగిలాను

ఎవరితోనూ పోలికలేని,
దేనిలోనూ పొంతనలేని నేను నేనుగా మిగిలిపోదాం అనుకున్నాను..

కానీ వెక్కిరించే బంధాలే ఎక్కువయ్యాయి.
విస్మరించాల్సిన సంఘటనలే దిక్కయ్యాయి.

బతుకు ఎంత బలీయమైందంటే నాచేతులతో
నా గొంతు నొక్కుకొనేలా చేస్తుంది.

జీవితం ఎంత చలాకైనదంటే..పదునైన ఆయుధంతో
నా గుండెను నేనే ముక్కలు చేసుకొనేలా చేస్తుంది.

విధి ఎంత విచిత్రమైనదంటే...వెతల రంగులద్ది,
నా ముఖాన్ని నేనే గుర్తుపట్టనట్లు చేస్తుంది.

నేను ఎంచుకొన్న బాట ఎంత చంచలమంటే
నడుస్తున్న నన్ను చాపలా చుట్టివేస్తుంది.

నేను గడిపే కాలం ఎంత కఠినమైనదంటే..
క్షణ,క్షణం కాలనాగై కాటువేయాలని చూస్తుంది

నేను ఎక్కిన భలిపీటం ఎంత దయలేనిదంటే..
కాలికింద ఆసరా ఇస్తూనే  తల తలారికిచ్చింది.

నను  తోలిచేసే   జ్ఞాపకాలు  ఎలాంటివంటే..
నాతోనే ఉంటూ అందని నీడలా దూరమౌతున్నాయి.

అందుకే నేను నేనుగా మిగిలిపోయాను.

నిన్నేమనుకోను

అలజడి అంబుధిలో మునుగుతున్న నాకు ఆధారంలా అనిపించావు,
ఆశగా పట్టుకుంటే... విదిలించి వదిలించుకున్నావు.

చింత సంద్రాన మునిగిన నాకు చిరుహాసంలా చేరువయ్యావు.
పట్టుకొని అధరంపై అద్దుకోనేలోగా..నిట్టూర్పువై నిష్క్రమించావు.

అంధకార పయోధిలో పడిపోయిన నాకు కాంతిరేఖవై కనిపించావు.
పట్టుకుని కళ్ళలో పెట్టుకొన్నానో లేదో .. కంటిపాపనే ఎత్తుకెళ్ళావ్.

కలల కడలిలో మునుగుతున్న నాకు స్వప్న కెరటంలా కనిపించావ్.
కళ్ళుమూసుకొని స్వాగతించానో లేదో..కలతనిద్రవై కష్టపెట్టావ్.

దిక్కులన్నీ ఏకం చేసి వెతికి,వెతికి జనసమూహాన నినుగాంచి,
పరుగున వచ్చి పలకరినచానో లేదో...అపరిచితునిలా వెడలిపోయావ్.

ద్రవించే హృదయం,మతిలేని మనస్సూ నీ చుట్టూ భ్రమిస్తున్నాయని ,
తెలుసుకోన్నావో లేదూ, కక్షగా వాటి కక్ష్య మార్చివెళ్ళావ్.

విసిగి,వేసారి ఈ వెక్కిరించే ఊహలన్నీ నను ఊపెస్తుంటే ఊపిరి సలపని,
ఉరిఊయల ఊగాలనుకున్నానో లేదో..ప్రాణవాయువై పలకరించావ్.

ప్రతి రోజూ నన్ను నేను గుర్తుచేసుకుంటాను శాపము మోసే శకుంతలలా,
చిరునవ్వుతో పలకరిస్తావ్ అసలేమీ నీకు తెలియదన్నట్లుగా...

అడగకు చిరునామా

నా గుండె  గుడిని  నీకోసం  వదలి  వెళ్తున్నా.

వసంతాన్ని నీకైవదలి  శిశిరాన్నై  సాగిపోతున్నా.

నీ చల్లని  చూపులని కన్నుల్లో దాచుకొని వెళ్తున్నా.

నీ పాద ముద్రలను ముద్దాడి  వెళ్తున్నా.

రాలిన పారిజాతాలతో నీ పేరు రాసి వెళ్తున్నా.

తపననీ, తాపాన్నీ ఇంటిగుమ్మానికి తోరణంగా కట్టి వెళ్తున్నా.

మదురమైన నీ మాటలను మనస్సులో  నింపుకొని వెళ్తున్నా.

నా ప్రేమలేఖలను  వాకిటి పరదాలుగా కట్టి వెళ్తున్నా.

నీవిచ్చిన చిరుకానుక  నీకే అర్పించి వెళ్తున్నా.

నీ అరచేతిలో ఆరుద్రను  చూసి, మినుగురునై ఎగిరి వెళ్తున్నా.

నీ నీడను నీకే వదలి నా జాడనే  దాచి వెళ్తున్నా.

నేనుభవించిన శిక్షను  ప్రతి అక్షరాన అద్ది  నీకంకితమిస్తున్నా. 

నా చిరునామా నీకిచ్చి,ఇకముందు ఏ  ఉత్త్తరానికై  ఎదురుచూడక   వెళ్తున్నా.

ఇలా చేయాలని ఉంది

మౌనాన్ని  ఛేదించాలనీ,    
మనస్సులో మగ్గుతున్నమాటల బంధనాలను,
తెంచుకోవాలనీ ...

ఏదో అడగాలనీ...
అది  నీకే  చెందినదై  ఉండాలనీ...,

పలికే ప్రతి మాటా మృదువుగా ఉండాలనీ..,
నిన్ను నొప్పెంచనే రాదనీ...

నే  విసిరిన మంచు ఈటెలు,
నిను ఎంత  గాయపరిచాయో అడగాలనీ...

సతత హరితమైన నీ సహనాన్నీ,
కంచే లేని నీ మంచితనాన్ని,
స్తుతించాలనీ...

ఎంత ఎదిగినా  ఒదిగి ఉండే నీ ఉన్నత  గుణాన్ని,
అక్షరాలతో ఆలంకరించాలనీ..,

మర్మమెరుగని  నీ మనస్సుకు,
వడిశిల తగిలినా చలించని  నీ నిగ్రహానికి,
సాష్టాంగ  పడి నమస్కరించాలనీ..,

స్వయం ప్రకాశమైన  నీ ముందు,
వెల వెల బోయే దివిటీనైనా.,
కావాలనీ..,

హిమాలయమంతటి  నీ ముందు,
ఓ చిన్ని  హిమబిందువునైనా,
కావాలనీ..,

అక్షర శ్రీగంధమైన  నీ పక్కన,
అగరు ధూపమైనా  కావాలనీ..,

నా అణువణువూ  రెండు హస్తాలుగా  చేసి,
నీకు.నమస్కరించాలనీ...

ఏమిచేప్పనే చెలీ....

ఎమిచెప్పను ..ఎలాచెప్పనూ..

కలిచివేసే  కన్నీటి  కథచెప్పనా...

కరిగిపోయిన కలను గూర్చిచేప్పనా...

పారిపోయిన గతాన్ని గూర్చిచెప్పనా...

మారిపోయిన నేస్తాన్ని గూర్చి చెప్పనా...

కూలిపోయిన కలల సౌధంగూర్చిచెప్పనా..

వాడిపోయిన  పూల తీగ గూర్చి చెప్పనా..

ఎడతెగని శోకం వలదని చెప్పనా..

చంచల  ప్రేమ  నమ్మ వలదని చెప్పనా...

ఏమిచెప్పను  సఖీ.

నిన్నెలా ఉండమని చెప్పనూ....

ఉద్వేగాలు, ఉద్రేకాలూ వలదని చెప్పనా..

నిరసనలూ, నిష్టూరాలూ  వలదని చెప్పనా..

మందారంలా విరియమని చెప్పనా..

మల్లెలా మనసారా నవ్వమని చెప్పనా..

హరిణి లా పరుగిడమని చెప్పనా..

హంసలా నడయాడమని చెప్పనా...

కీరంలా పలకమని చెప్పనా...

మయూరంలా నర్తించమని చెప్పనా...

అమ్మలా ఆదరించనా ...

అక్కలా అక్కున చేర్చుకోనా..

ప్రియ సఖిలా ప్రేమించనా..

నెచ్చలిలా లాలించనా....

 ఏమిచేప్పనే చెలీ.... ఎమిచెప్పను ..ఎలాచెప్పనూ. 

వ్యధ

దిగులు  మొగలి పొదలా  గుచ్చుకుంటూ ఉంటుంది.

సమయాన్ని  చావగొట్టి  చెవులు మూస్తుంది.

చైతన్యాన్ని చెంత చేరనీయక  తరిమేస్తుంది.

అంతరంగాన్ని అంధురాలిని చేస్తుంది.

వివేకానికి  వినికిడి  లేకుండా  చేస్తుంది.

వర్తమానానికి  అందత్వవం, భవిషత్తుకు  వ్యంధత్వం  ఇస్తుంది.

ఆచరణని  పాతరవేసి ,వేదాంతాన్ని  వేదికనెక్కిస్తుంది.

ఆకలికి  చరమగీతం పాడి, వేదనతో యుగళగీతం పాడుతుంది.

సమూహంలో  కలసిపోయామా..చంకనెక్కి కూర్చుంటుంది.

పోనీలే  గుండెమూల  పడిఉంటుంది  అనుకోన్నామా...

అరబ్బీషేకు గుర్రంలా...డేరాలో  మకాం  వేస్తుంది.

సరే  వెంటరానీ అనుకున్నామా.. దింపుడు  కల్లాం  వరకూ  దిగబెడుతుంది.

తోడు రావే రామ చిలుక

తోడు రావే రామ చిలుక
పొద్దు  పోయే వేళాయే
జాబిలమ్మ తోడు ఒచ్చినా
చిలక పలుకులు లేవాయే

తారలనుకొని మోసపోకు
తోట పూచినా మల్లె పూలు
పాములనుకొని భయపడకు
నీ కబురు విని సిగ్గు పడ్డ మల్లె తీగలు
నన్ను చూసి ఒంటరనుకునేవు
నీ తలపులుండ నే ఒంటరి కాదు

రెక్కలందుకో వేగమందుకో
రెప్ప పాటున వాలిపోవే
రేయి దాటిన దిగులు లేదు
ఎక్కడునా భద్రము
దూరమైతే కబురుపంపు
కలనై నేనే కదులుతాను

పదిలమే నీ స్నేహం..

తెలియని భావన కనులలో కన్నీరా లేక పెదవిపై చిరునవ్వును పలికించాలా అన్నది నాలో తెలియని భావన ... 

చెరిగిపోయిన దూరం సంతోషపెట్టినా చెదరని ఈ మౌనం నన్ను వేధిస్తోంది... 

వెన్నల పర్వంలోని హాయి గుర్తొచ్చినా దానికి నిదుర నన్ను దూరం చేస్తుందేమో అన్న కలవరం నన్ను తొలచి వేస్తోంది...

మెత్తని ముసుగుల వెనుక ముళ్ళ కానుకగా ఈ సమయం వీడని రహస్యంలా వేధించే ఈ అల్లరి గాయం...

ఈ దూరం వీడుతుందని తెలిసిన ప్రస్తుతానికి ఓ సంశయం ఆగని గుండెలో ఎప్పటికి పదిలమే నీ స్నేహం...

నీ పేరెక్కడ నే వెతికేది.....

లతవై పరిమళించి
సుధవై ఉదయించి
పరిమళాల కిరణాలు వెదజల్లుతూ
సుదూరాలు పయనిస్తూ
నా మనసు చేరి నీ పేరడిగితే
మైమరచి పోవటమే నా వంతు కాని
నీ పేరెక్కడ నే వెతికేది.....

మేఘ సందేశం

మోయవే నా మాటలన్నీ

చేర్చవే నా ఊసులన్నీ

మాయమైన స్నేహానికి

మరపురాని నేస్తానికి

ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ

ఓ మేఘమా పో మేఘమా

తన కనులు చూసి పలకరించు

చినుకు చల్లి చెలిమి కోరు

పరవశించి నాట్యమాడే

అందమంతా నాకు చేర్చు 

ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ

ఓ మేఘమా పో మేఘమా

కడలి చేరు తీరమంత వెతికి చూడు

తన అడుగు జాడలు ఉన్నవేమో

చిరునామా మరి తెలియునేమో

ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ

ఓ మేఘమా పో మేఘమా

దూరమంటూ ఆగిపోకు

అంతటి స్నేహం ఎక్కడా దొరకదు

తన చెలిమిని నీకు పంచుతాను

వేగమంది తనను చేరు

ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ

ఓ మేఘమా పో మేఘమా

దారివెంబడి పూలు ఉంటాయి

వాటి మత్తులోకి జారిపోకు

మాయ చేసే మనుషులుంటారు

మోసపోయి దారి మరచిపోకు

కేరింతలు కవ్వింతలకు ఆదమరచి కురిపించకు

దాచినదంత తనకే ఈ భారమంతా అ స్నేహానికే 

ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ ఓ

ఓ మేఘమా పో మేఘమా

నా ప్రాణమే నీవైనావు

వాడిన పూలనే బ్రతికించే చిరు గాలి నన్ను తాకినా ప్రేమ చిగురించలేదు

చంద్రుడే కోరుకునే చిరుజల్లులు నన్ను తదిపినా ప్రేమ కలుగలేదు

నీవెవరో ఎక్కడనుంచి వచ్చావో నా మనసును తాకావు

తాకినంతలో ప్రేమ కలుగలేదు కాని నా ప్రాణమే నీవైనావు

నీవంటి ప్రేమ స్వరూపాలు ఉంటే చెప్పు కొన్ని వేల హృదయాలను కాపాడుతాను

వారికి నిజమైన ప్రేమనందిస్తాను .........

తిరిగిరాదా నీ స్నేహపు రవళి

తిరిగిరాదా నీ స్నేహపు రవళి

పూర్వపు కాంతిని వెదజల్లుతూ

చీకటిని తొలచుకుంటూ

వెన్నల కన్నా మిన్నగా

మనసు కన్నా లేలేతగా

నా చేతికి పసిపాపలా తోచే నీ స్నేహం తిరిగిరాదా .....

కన్నుల కాంతులు మిరిమిట్లు గొలుపుతున్నా

నవ్వుల హరివిల్లులు గొడుగులా విరబూస్తున్నా

నీవు లేని ఈ కన్నుల పండుగ కాంతిలేని దీపం లా మూగపోతోంది

ఆ మౌనపు ఆరాధనే నిన్ను తిరిగి నా చెంతకు రప్పిస్తుందని ఆశిస్తున్నాను

నీకై ఎప్పటికి అదే కనులతో చిన్నారి భావనతో వేచి చూస్తుంటాను....

చెలిమి గుర్తులను మరువలేను

మట్టికి కూడా తెలియని నీ లేలేత అడుగు జాడలు,

నా స్నేహపు తీరంపై ఇంకా చెరగలేదు చెరిగిపోదు,

అలజడి లా వచ్చే అ అలలను తాకనివ్వను ,

కన్నీటి ధారలా మోసం చేసే ఆ చినుకులను తాకనివ్వను,

ఇంకే అడుగును కూడా దానిపై పడనివ్వను,

ఎండబారిన నేలనై నే శిధిలమై పదిలపరుస్తా కాని,

అ ముచ్చటైన చెలిమి గుర్తులను మరువలేను,

ఇకపై ఆ చెలిమిని పెంచాలని వేడుకుంటాను...

దేవుడిచ్చిన వరంగా భావిస్తున్నా

పసిపాపకు దూరంగా

ముసిముసి నవ్వులు కోల్పోయి ఉండగలను 

పొద్దు వెలుగుకు దూరంగా

నా కనులను కొంత సేపు మోసం చేయగలను

ప్రేమకు దూరంగా

నా మనసును కొంత కాలం ఓదార్చగలను 

కాని స్నేహానికి దూరంగా ఉండి జీవితాన్ని పోగొట్టుకోలేను

అది స్వార్ధమో తెలియదు నా అవసరమో తెలియదు

దేవుడిచ్చిన వరంగా భావిస్తున్నా

అ వరమే కరునించాలని కోరుకుంటున్నా ....

మిత్రమా ....

మనసులోని భావాలెన్నో
మరువలేని గాయాలెన్నో
వీడలేని నేస్తాలెన్నో
వీడిపోని బంధాలెన్నో

మరపురాని పాటలెన్నో
మధురమయిన క్షణాలెన్నో
కవ్వించే కబుర్లెన్నో
మాయమయ్యే మార్పులెన్నో

అవసరానికి ఆడిన అబద్ధాలెన్నో
తుంటరిగా చేసిన చిలిపి పనులెన్నో
ఆస్చర్యపరిచే అద్భుతాలెన్నో
మాటల్లో చెప్పలేని ముచ్చట్లెన్నో

ముసుగు వేసిన మనసుకు మరువరాని జ్ఞాపకాలెన్నో
ఎన్నో ఎన్నెన్నో ఇంకెన్నో...

మనిషి జీవితంలో మరువలేని ఇంకెన్నో
ఇదే జీవితం... దీనిని అనుభవించు అనుక్షణం ......... మిత్రమా ....

నిన్ను కాని నీ ఊహను కాని నేను రమ్మనలేదు

మంచు పూల వర్షంలో నీ తోడు లేదని మనసు తడవలేదు.

మండుటెండల్లో సైతం నీకై నా మనసులో ఉన్న

విరహ వేదనకు మించి వేడిని పుట్టించలేదు

నిన్ను కాని నీ ఊహను కాని నేను రమ్మనలేదు .

కానీ,

మదిలోని నిన్ను కాని నీ ఊహను కాని వెల్లగోట్టలేకపోతున్నాను...